bu dizeleri gün ışığı kırıntıları

çürükler bıkkınlar okumasın

iki dişiyle gülen bir bebekle

başlamıştım agulamaya dünyayı

ilk tepen ben oldum tırnağımı kıran taşı

ellerim ceplerimde

karanfil kokan ıslıklarla

balerin ayaklarına sözcüklerin

balerin uyaklarına

dokundum acemice

bir ara geçtimdi çağınızdan

hangi şehirdi bilmiyorum

surları balçık kirli ve yosunlu

denizleripuslu

uyurdu yıldızları

iyot kokan kuş yuvalarında

sonra  şiirler aldı beni

balıklar donarken akvaryumda

pencerelerinde kaygı  teyelliyordum evimin

hangi sokaktı unuttum

yine devriyede  askerler…

unuttuğum  meydanlarda

karanfil kokan ıslıklardı

taşları ilk tepenler

zafer işaretiyle gülen yenilgimizdi