tapınacak tanrıları yaratıp çoğaltınca insanlar

para pul kat şan şöhret kafasında mahmud’un

değil mi ki biat etmek tek saltanatı cahilin

her çağda yeri mutlak firavunla nemrudun

değerini ancak sarraf bilir deseler de altının

ayıların yediğine tanığım en kralını armudun

tomruktan ağaç çıkarmaya çalışıyor malûm zat

kökü çürük gövdesi çot nerden baksan özsüz odun

sanat bilmez sanatçıya zıt kargadan başka kuş yok

deprem yıkmış yer yarılmış anırtı sanıyor sesini udun

gönüllü çok çırpınan umarsız kurumlar darmadağın

halk kimden yardım umar eli üstünde haydudun

bulut üstü monark oligark teogark garkıltıyla sallanıyor

ne subaşı ne ases ne tulumbacı kendi başına kara budun

dönemedi titreyip kendine nizam aynı abesle iştigal

adı kalmış işe yaramadı methedilen sesi davud’un

mahmur mahur hüsran hüzzam sagu ağıt gün

arada tonla acı kakıcı sonu var mı acıda hududun

uçurumda filizlenen titrek incir fidanlarıyız şimdi

kanatları büyüyen bir öfke kuşu iliştirdik yanına umudun