Uyandığımda hastanedeydim. Nasıl geldim buraya? Sağ kolumda bir serum vardı. Etrafa baktım. Kimse yoktu. Kızıl saçlı, beyaz tenli bir kızı görür gibi oldum. Sızlayan gözlerimi sıkıca yumdum. Hastane kokusu iğrençti. Gözlerimi yavaşça açtığımda içeri iki kişi girdi. Elinde dosyayla bir doktor ve orta yaşlarda bir kadın. Kadın iki kolunu açarak atıldı. “Annem, annem” diyerek sızladı. Kahretsin tanımıyordum. Doktor serumumu inceleyip “İyi misiniz Serpil hanım,” dedi. Serpil mi? Başımı evet anlamında salladım.

“Annem iyi misin? Bizi korkutun. Gökçe’yle gecenin yarısı çıkıp gittiniz.”

“Gökçe mi? O kim ve benim burada ne işim var?”

Kadın iki elini ağzına koyup “Eyvahlar olsun, bizi tanımadın mı?”

“Yok.”

Biraz sert bir cevap olsa gerek kadın “Gökçe’yle motorla gittiniz. Sonra bir araba dengesini kaybedip size çarptı. Hatırlamıyor musun?” diye üzgün bir ifadeyle söylendi.

Ona öylece baktım. Sessizliğimi görünce konuşmaya devam etti. “Gökçe de yan odada ona bir şey olmadı.” Susmaya devam ettim.

Kadın hiçbir şey demeden hızlı adımlarla odadan dışarı çıktı, gitti.

Bir kaç dakika öylece kadının arkasından  baktıktan sonra canım sigara çekti.

Ayağa kalkıp etrafı kurcaladıktan sonra montumun cebinde sigaramı buldum.

Tam o esnada kolonya ayağımın dibine düştü. Umursamadım. Dışarıda yangın var çığlığı duyuldu. Yeni yaktığım sigarayı yere atıp kaçmak için kapıya yöneldim. Dışarısı alev içindeydi. Odamdan çıkıp etrafta koşturdum. Lanet olsun bu çıkış neredeydi? Karşıma kızıl saçlı beyaz tenli o kız çıktı. Uyandığımda onu görmüştüm fakat daha önceden de tanıyor gibiydim. O da beni tanıyormuş gibi baktı. Kolum yanmaya başladı. Yanıma yaklaştı. “Beraber yanalım, kül olalım” dedi.

Ona gülümseyerek sarıldım. Son anlarımızda beraber yanmaya başladık.

Kül olduk…