dilimin ucunda tanrı katına çıkmaya hazır bir öfke

kuşların kanatları kırılmış, koparılmış ellerimde

gelemiyorum yanına, sessiz bir düşe uçamıyor kollarım, kuşlar gibi tıpkı

susuyorum, çok susuyorum, dudaklarımı parçalayıp yere tükürüyorum

hayalin eski, hâlâ mum ışığıyla aydınlanıyor bir kafeste

seni ürkütmemek için kalbimi durduruyor ve bunca birikmiş

haksızlığı, yalnızlığı ve acıyı dinliyorum!

hiç söylemediğim cümlelerden kesikler açılıyor etimde

“beni neden böyle bir başıma bıraktın?” diye fısıldıyor/bağırıyor/um

insanların sadece bir duvar olduğunu duyuyorum, bir ses

bir ses hiç insanımın olmadığını söylüyor

kimsin, kim diyorum, kim olduğunu biliyor musun?

kalbimi kalbine kocaman açtığım sendin, biliyor musun?

kanım donuyor, başım bir giyotinle kesilip düşüyor ayaklarına

çocukluğumun geçtiği sokaklar yıkılıyor ardı ardına

odam yanıyor, annemin yazması yastığıma küsüyor

“beni böyle sensiz bıraktın, neden?” diyecek kadar kızıyorum tanrıya, sana

senin işin nedir tanrıyla, bilmiyorum

anlamıyorum, öyle çok acı var ki öyle çok pişmanlık

ve insan çok yalnız kalınca kim tanrıydı şaşırıyor

ve hatırla, kabul et bu, bu bana açtığın bir mezardı

ayaklarımdan başlamıştım yanmaya tersine bir kibritin

pencere açıktı, kanım atmosfere karışıyordu

ve orada, tırnaklarımı karnıma geçirdiğim yerde çarmıha çakılmıştım

dilimin ucunda arştan dönen bir duayla

yok oluşun yansımasıyla parçalanan aynada