kavını atıp dirilen yılkılarımı gör, hüsn-i hatlarımı da

düşlerimi bıraktığım o sonsuz düzlüğe bak

doğruyla yanlışın, yönün ve tarafsızlığın çatıldığı o nokta

-da seni bekliyorum.

kalbimin rahmindeki sancı bir barbar doğurmayacak

kal ya da git, fark et… böyle olmamalı

sendeki bu alaz yangın çağırıcı çığırtkan

bütün mumları üfle, karanlık sana sarılışımın gerekçesi

biliyorum, çirkin bilmek bu

ilk günkü güzelliğini yitirmiş gülün farkındayım

tazeliği koru, sakla küçük ve uzak telaşımı

“incelikli”

–olmak ya da olmamak işte bütün mesele, bu!-

sana kırıldım, çıtırtımı duy… keşke!

rağmen, sana direngen sarmaşığım, köklerimi tanı

kenar süsü değilim, dantela değilim, yap boz değilim

kara bir vitrinde sessizliğe razı değilim, yalnızlığı da tanı

kalbime acıttığın bu kördüğüm çözülmedi hala

acıya ve dünyaya çatma gayretindir gördüğüm yüzünde

senden ala senden gayrı, bilemem

ya ben sana ne diyeyim: kederi güzelleyen

ya ben sana daha ne: mümkünleri deneyen

ben sana “muhteşem kangren” demek isterim

mümkünleri, kederi güzelleyerek deneyen

sakındığın dal budak meşrebin, sakınma

– karşıtına muhtaç her şey… Herekleitos’a sevgiler–

akrep gibi kuyruğunda zehrini taşıyarak

köpekleşerek , kuyruk yakalama döngüsünün ortasında

korkuya tanıklık et korkuluğa benzemeden

“karşıtına muhtaç her şey” biliyorsun

hiçliğin bileğini bük

ve hiçliğe sıktığın dişlerinle

senin de bir adın var, adın kaderin değil

farkındayım, sensin bu ısrarcı kaşif

biraz kendini bırak gökyüzündeki uçurtmaya, taze elmaya

koyuluğu yırt. vadide aşk upuzun, seyret

feda ettiğin uykuların var, bu diğerkâmlık

kalbine ve taşa çarpıp dönen çınlama, sesimdir

duy ve anla, kal ya da git, gör ya da şaşı ol

bu, yaşamak tuhaflığının omuzlarına bıraktığı fırtınadır

rüzgâr mı ektik sevgilim?