İki yabancıydık biz. Şarkılar ve fotoğraflar gönderirdik. Sen susardın sadece. Yani fotoğraflar, yabancılığımızdı biraz da.

Bahçe fotoğrafları gönderirdin. En çok sesinin tonunu severdim, belki de bu yüzden susardın.

Bahçelerin anlatacağı çok şey varmış. Geciktim. Sonra yüzün; oysa yaşadığımı hatırlatacaktı.

Diyeceğim o ki, yaşadığımızı unutalım diye, birkaç yeni ama eskiyen fotoğraflarımıza cevaptı bütün çektiğimiz çile…

Herkesin ezberlediğine yenildik işte. Bu yüzden susardık belki de. Akrepler,yılanlar, böcekler içinde bir hayat.

Oysa ölüm olmasaydı barış içinde yaşayıp gidecektik bütün börtü böcekle. Oysa ölüm olmasaydı ben de biraz yaşayacaktım.

Fotoğraflarını kalbin diye bildim hep. Yüzü saklı, sesi olmayan.

Bir nevi mahremiyetti, herkesin ezberlediğine yenildik.

Fotoğrafların kalbinin boşluğuydu. Bir tek içinde sen yoktun. Onun adı da susmaktı. Hani biraz yardım etseydin o yokuşu da çıkacaktık. O kalbine sığmayan sevgin yüzünden oldu ne olduysa.

Tanrım acımızdan çok mutlusundur umarım . Daha önceden de sormuştum sana; Adem, kılıçla kesmişti bir boğayı. Kabil öldürmeyi öyle öğrenmişti diye.Yoksa sevdiklerimizi öldürmeyi sen mi öğrettin?

Soyumuz Kabilden başlamıştı değil mi?  Habil öldü. Kardeş katili olan bir soy; hani diyor ya Oskar Wilde “ Herkes öldürür sevdiğini” Bütün sevdiklerini öldürmekle iyi mi yaptın? Biraz da kardeşliğimizin. Acısını biz çekiyoruz bütün suçlarının.

Aç mısın tanrı.?…