Annem evde yemek yaparken ben evimizin karşısındaki kum birikintisinde oyun oynuyordum. Babamı, kamyonunu bahçeye yanaştırırken gördüm. Babamın yanına gitmek istedim. Abim elimden tutup bırakmadı. Abimin yüzüne kum birikintisi attım, kolunu ısırdım. Elimi bıraktığı an çocukların arasından sıyrılıp babamın kamyonuna koştum.

Babam beni görmedi. Kamyonun ön tekeriyle üstümden geçti.

Babam beni taş sanmış olmalı ki tekrar tekrar arka tekerden üstümden geçmiş.

Çocuklar çığlık atarak kamyonu yumruklamış. Sesleri duyan komşular dışarı fırlamış.

Babam taş diye ezdiği şeyin kızı, yani ben olduğunu anladığında  iş işten geçmişti. Annem hemen evden çıkmış.

Annem, babam ve o anı gören herkes göz yaşları içindeymiş.

Ambulans evin önünde durup beni yerden almış. Annem de ambulansa binmiş. Babam ve halam taksiyle arkamızdan gelmiş. Çok fazla kan kaybım olmuş. O kadar çok kan  kaybetmişim ki kan grubuma uygun kan bulunmamış. Hemşirelere aynı kan grubuna sahipmişim, onlar bile kan vermiş.

Kaza geçirdiğimde iç kanama ve beynim hasar görmüş. Doktor beynimden ameliyat olmam gerektiğini ve beyin ameliyatı yapan doktorun başka bir ameliyatta olduğunu ve bu ameliyatın çok riskli olduğunu annem babama söylemiş ve ameliyat öncesi risklerle ilgili kağıt imzalatmış.

Ameliyatım iki buçuk saat sürmüş. Zavallı ailem kapının önünde perişan bir vaziyette ameliyattan çıkmamı beklemiş.

Doktorun ameliyathaneden çıkmasıyla babam ve annem silkelenip doktoru dinlemiş.

Doktor, dalağı, akciğeri, kafası ezilmiş çok fazla kan kaybı olmuş. Bilinci şuan kapalı annesinin seslenmesiyle belki bir umut uyanır belki uyanmaz…

Babam: Uyanmazsa ne?

Doktor başını öne eğmiş  cevap verememiş.

Annemi yoğun bakım odasına yanıma aldıklarında zavallı kadın titreye titreye başımda beklemiş.

Ürkek bir şekilde “Elif” demiş, daha sonra çığlıklar atmış.

İşte o çığlıklar arasında yeniden doğdum.

Sevinç göz yaşları içinde ailem başımda toplandı.

Hastaneden iki ay sonra çıktım. Yüzümün sol tarafı darmadağındı. Güldüğüm zaman sol gözüm kısılmıyor, konuşurken, gülerken dudaklarım sol tarafa hareket etmiyordu. Her yerim kırıklar içindeydi. Göz damlaları, ilaçlar ve hastane en büyük korkularımdan biriydi. Bana ilaç içirmek çok zor olurdu, kendimi yere fırlatıp ağlardım.

Annemin;

Bu ilacı içersen düzelirsin demesine inanırdım. Büyüdükçe o ilaçların işe yaramadığını anladım. Vücudumdaki ve yüzümdeki ameliyat izleri geçmiyordu. Yüzümün sol tarafı ağzımdaki yamuk hiçbir zaman geçmeyecekti.

Aynanın karşısına geçip hiçbir zaman cevap alamasam da diğer insanlardan ne farkım var diye sorup durdum kendime.

Uzun saçlarımı sevsem de kazadan dolayı kesilen saçlarımı taramak için aynanın karşısına geçtim. Aynaya baktım bu ben miyim? Dudaklarım, gözlerim ve burnum diğer insanlardan öyle farklıydı ki.

Camdan aşağı baktım usulca, ne güzel herkes dışarıdaydı.

Kazadan sonra ailem korktuğu için dışarı çıkarmazdı. Ben de çıksam n’olur ki?

Annemden izin almak için mutfağa gittim.

Annem başta izin vermedi, ağladım, bağırdım sonunda annemin git demesiyle  pijamalarımla hemen aşağı indim. Etrafa göz gezdirdim. Bahçeye,  ağaçlara ve  çocuklara.

Çocukların yanına usulca yaklaştım. Birinin adımı söylediğini duydum. “Elif” iyi de bunlar benim adımı nerden biliyor? “He” dedim. Bizde efendim denmezdi he denirdi. Kızın biri yüzüme garip bakışlar attı, senin baban sana çarptı, kazadan sonra seni hiç görmedik. Derin bir iç çekerek baktım sadece. Kızların hepsi güldü, kızın biri o gözlerle nasıl bizi görüyorsun şaşı gibi bakıyorsun. Şaşı? İlk kez orda duydum. Hayatım boyunca da duymaya devam ettim.

Yıllarca hep aynı şeyler konuşuldu. Babama dolmuş gözlerle sorardım Baba bana neden çarptın, neden bana bunu yaptın? Sorularım hep cevapsız kalırdı…

Yan komşunun bize çay içmeye geldiği bir gün kazayı konuştuklarını işittim. Hastanede kaldığım süreç, dalağımın, akciğerlerimin ezilmesi… Annem her anlattığın da içi gider konuşma düzeni bozulurdu. Kaza konuşulunca göz yaşlarıma hakim olamıyordum, annemden gizli gizli ağlıyordum

Babaannemlere gittiğim başka bir gün halalarım oradaydı. En büyük halam mutfakta oturmuş dışarıyı izliyordu. Su içmek için mutfağa uğradım. Halam beni çağırdı

Anan nerde?

evde temizlik yapıyor.

Kuzenim mutfağa geldi. Ana bana su

Halam of puf ederek suyu verdi

Gız sen kazayı hatırlıyor musun?

kaşlarımı yukarı kaldırarak yok hala

nerende ameliyat izi var göster hele

kafamdaki boşluğu, karnımdaki dikiş izini ve kolumu gösterdim

kuzenim suyu bırakıp

Ana şimdi bu izler büyüyünce geçer he

yok annem geçmez kalıcı

nasıl kalıcı büyünce geçmez mi?

geçmez

Ama biz yere düştüğümüzde kanayan, yara olan yer geçiyor

Halam güldü aynı şey değil be kurban olduğum

Onlar gülüşürken ben, bu izlerin geçmediğini on beş yıldır aynanın karşısına her geçtiğimde görüyorum.