Anımsar mısınız söylenen sevda türkülerini?
Dilsiz bir hüzün çökerdi hani bütün kente, ayrılığın rehin aldığı huysuz bir sevgili otururdu akşam sofrasına, iki kadeh kavun kokardı
günaşırı düşler satın alırdık bir otobüs biletine,
hani hiç gelmeyecek sevgili uğruna gözlerimiz düşerdi yollara,
adı bekleyiş olan sokaklar kalırdı geride,
çoktandır selamsız geçtiğimiz o sokakları
unutalım mı şimdi?
Sabaha kadar içini döktüğümüz,
bütün kırıklarını bir yürekte topladığımız hüznü bırakalım mı durakta,
ve günlük çıkarların peşinde yalnızlaşan insan acılarımızla tutunarak düşelim mi karanlık kuyulara,
kaldırmıyor yüreğimiz!
Anlamını yitiren şeylerden bahsetme,
yara bere içinde kalmış ahlakımız deme şimdi;
ölümle bakıp bakıp duvarlara korkuyla yaşamayı anlatma,
her adımda uzayan yolları, hasreti, aşkı, sisler içinde uyandığın sabahları anlat,
basit bir söz söyle,
sağanak yağmur, teninde his, kuş tüyü…

ZEYNEP CURABAZ