Toprağın kanını emer bulutlar Çukurova’da…

Torosların dudağına uzatır memelerini…

Böyle başlar ırgatın sofrasında kuraklık…ilkokul defterlerinde…

İlk yokuş… son bahar…

Yaşar Kemal’den kalan

Sarı sıcak bir

Osman…

Yalnızlık birikiyor yollarında kentin…

Keşkelerin

Keresi ömür…

Ölüm deyi çığırdığında

Yunus’un heybesinde

Tolstoy’un cebinde oluyor

Ellerimiz…

Asma bahçeleri, hüzünler ve yalnızlıklar… sıktığımız yumruklarla

demlediğimiz sabahlardan geriye…

Beyaz saçların duvarında tüneyen zambaklar…

Azametleriyle …

Azmettirdikleri günahların hesabını

Çocuklardan soran Tanrılar…

Tan yerinde ağaran şafak…savaşlar…

Kefenlerle kırkladığımız yedi göbeğimiz…

Sayılarında şanı olsun deyi değildi elbet maglen

Otobüs durakları…

Vardiya saatleri…

Köprü altları..

kediden soracağı aslanın..

Köpekten soracağı kurt’un..

Benim nasırlarım…antibiyotiğim..

Dağrımda solan şimşekler…

O damlarda biriken gam

Uykulardan damıttığımız kan..

Bitmedi gardaş deyi deyi kırdığım kadehlerin adına şiir deyinceye kadar şehir…

Bitmedi…

Bitmeyecek…