Ve…

Ölür tüm kelebekler!

Yıkanırız babam ve ben,

Meriç Nehri’nin  orta ıssızlığında.

Işıkları söner evlerin.

Siner ölü kelebekler bardaklara.

Siyah tren rayları keser kalbimi.

Yolcular iner hiç kavuşamayan,

Göğüs boşluğuma.

Sirenler çalar günün ekinoksunda.

Birkaç kıyım ve birkaç kan pıhtısı…

Düşer Meriç’in sularına.

Yıkanırız babam ve ben,

Yılgın gökyüzünün altında.

Parmaklarım çizer yüzünü,

Şafak sökmeden köprü altlarında.

Bir adam geçer köprüden saçları kül kokan.

Bir kadın gözleri menekşe çürüğü…

Benzemek o vakit çökmüş karanlığa…

Titretir cansız bedenlerini kelebeklerin.

Babam ve ben firari bir zamanda…

Kar altında üşürüz hiç durmadan!

Silerim akan kalbimi beyaz kara!

Damlar kırmızı bir leke zemine…

Meriç çalkalanır can içinde!

Tüm kelebekler yok olur sularda!

Kapanır kapılar, düş içer kimsesizler.

Odalarda tıkırtılar suskunlaşır…

Yedi uyuyanlar çıkar solgun yüzlerden…

Bir melodi çalar terk edilenleri n ardından

Noksandır sesim!

Kelebeklerden bu yana!