LOADING...

En üste git

Mart 16, 2024

CİNAYET GÜNLÜĞÜ / YILMAZ BİNTEPE

 

 

Bu sabah benden önce uyandım. Sofrayı hazırlayacaktım zeytin yoktu, peynir küflenmişti. Bir sinek konmuştu reçele. Pazardan getirdiğim çiçek solmuş, masa örtüsünde lekeler vardı. Taze ekmeği cinayetimi anlatan gazete kağıdından çıkardım. Önce bir ısırık, iki, üç ısırık…Yarım bardak su içtim. Evden ayrılmadan önce kapının gıcırtısını da ihbar ettim, bekledim gelen olmadı. Bedenimin üstünü örttüm, evden çıktım kapıyı kapatamadım,

 

-III-

Bu sefil yalnızlığımla

Kimseden özür dilemeyeceğim

İçimi kemirenin ne olduğunu

Herkes ve her şey unutsa bile

Hatırlayarak haykıracağım.

 

 

Ormana geldim, kirpi ölmek üzereydi. Nefesi ve nefesim  yağmuru ısıtmaya yetmiyordu. Kıvrandıkça kurumuş yapraklar canını mı acıtıyordu yoksa acısı son bulsun diye mi  yapraklara sarılıyordu bilmiyorum. Göz göze gelince bir, iki, üç…on beş gözyaşı… Bana mı ağlıyordu? Ben de ağlamalı mıydım? Yağmurun sesi ölümün de sesi oldu. Yanına uzandım, zamanının yanılsamasında hareketsiz kaldım. Mezarlık aramadım. İlk gördüğüm hambeles ağacının altına kalbini bıraktım. Gözlerini, yağmuru ısıtsın diye nerede olduğunu bilmeden güneşe savurdum. Kanı yağmur suyuna karıştı, mantarların yanına kadar takip ettim. Mantarların yanına gelince oklarını ve dilini yedim. Derisini, bağırsağını otların üstüne attım,

 

         -II-

         Hududuna vardığım körlükte

         Bir daha ezdiler pıhtılaşmış yaralarımı

         Her defasında bir kez daha…

                                        bir kez daha

        Anıtlarla bezeli anılar mezarlığıma hoş geldim.

 

Gözlerim açıldığında karakoldan ayrıldım. Kıyı yolunu dövüyordu dalgalar. Yol boyunca yürümeye başladım. Ormanın yolunu kaybetmiştim ve gri bulutlar zamanı soldurmuştu. Ağladım, çok ağladım. İlk nerede soyunmaya başladım?.. Üşümeli miydim, derimi de soymalı mıydım? Suya mikro ufalanır mıydı kemiklerim? Dörtyola geldim. Mazgalın üstünde duran kaldırımda oturdum. Yağmur ayaklarıma vura vura mazgala giriyordu. Trafik ışıkları çıldırmışçasına yanıp yanıp duruyordu. Karşı kaldırımda etekleri avucunda bir kadın sidiğinin suya karışımına gülüyordu. Araçları izlemeye başladım. Tekerler nefesimi kesmeye başladı. Hepsini sayabiliyordum. Çılgınlık bu…Ellerimin arasına aldığım başımın, öne arkaya yatıp kalkmasına ve iniltiye benzeyen seslerin çıkmasına engel olamıyordum. Sürükleniyordum!.. Kirpinin gözlerini gördüm önce sonra hafif nemli burnunu, okları bedenimden fırladı ve dili göğsümü yarıp haykırdı. Yaşamalısın! Yaşamalısın! Yaşamalısın! Eve doğru koşmaya başladım. Döndüğümde kapı hâlâ açıktı. Üstünü örttüğüm bedenimi giydirdim ve giyindim, saçlarını ve saçlarımı ördüm. Çizgili pijamasını giydirdim ve pijamamı giydim. Önceki bedenimden özür dileyecek oldum. Susturdu. Ona yaklaştıkça canımın acıdığını hissettim…Yine de yaklaştım… Sarıldım… Gözüm kapandı…Güneşin kızıllığında gözümü açtım. O, ben olmuştu, ellerimde kirpinin dikenleri.

 

-I-

Arınamıyorum şahitliğini yaptığım sabahsız uykulardan

Ve umursanmayan çiçeklerin masallarda ezilişinden.

Kapı zilinin korkularımı pansuman edişi

Azımsatıyor aldığım nefesin ruhuma iyi gelişlerini.

Kıyamet mi bu düşünüyorum o halde varım

Enikonu çıldırış sarıyor ve saldırıyor içimdeki her şeyin ağıtına

Kurumuş otlar üstünde deliliği demliyor sefalet

Ve küçülmüş boğazım, ne yesem ne içsem düğümleniyor

Düğümlendikçe katili oluyorum bütün umusuyla inancımın.

 

Loading

Sosyal Ağlarda Paylaş:
Önceki Yazı

GÖKYÜZÜNÜN MUTLU YILDIZI / GÖNÜL TOKAYEVA

Sonraki Yazı

TÜM TANRILAR ÖLÜ DOĞDU KARNIMDA! / BİNNAZ DENİZ YILDIZ

post-bars

Bir Yorum Yapın