“ve eğer güneş yiterse ansızın
yiter ve ışımazsa bir daha;
bize ışık için cehennemden
gidip alev getiren biri çıkar mutlaka..” *

Üniversite

On yedi saat süren yolculuk,  karanlığın hâlâ karanlık, soğuğun hâlâ soğuk olduğu anda bitmişti. Aktarma yapacakları başsız trenin vagonlarında ışıksızlık ve soğuk,  gülüşmenin dışında her şeyi teslim alıyordu. Kompartımana geçtiler. İkisi de  oturdu. Daha çok üşüyen  başını diğerinin sol dizine dayarken, ellerini birbirine birleştirip apış arasına koydu. Uyudu, trenin sesi dağları yarıp boylu boyunca uzanan kentleri müjdelerken uyandılar.

ATM başında

Mutluluk kentleri; boylu boyunca uzanıyor

Saat yedi

Karanlık hâlâ karanlıktayken metronun sesi

Çocuk anasının kucağında

Anası metroda

Babası evde

uyukluyor

Artı bir geçiyor yediyi.

Metro sustu,

Para yatırmam da benziyorsa direnişliğime, belli ki beceriksizim; sıkışıyor

Elimde üç beş lokma, biraz su

Hepsi de bu.

Boylu boyunca uzanan kentler, kıstırmış tiksintiden kusmuş güneşi

Gülmeye yabancı bu tükenmişlikte güneşin unutulmuş al yanağı

Kapının yanında hâlâ bekliyor çocuk

Kudreti sesinden olsa gerek bir türlü duyulmuyor dolmuşun sesi

Artan ne varsa çocuğun ve dolmuşun ömründen bir bir çürüyor.

Uykulu bir dem, bardağa dökülürken

Boylu boyunca uzanan kentlerde kuşkonmazın kokusunu alıyor yarasalar

Memeler uslanmış  aşka

Zaman yorulmuş cesareti yitik koynumdan

Ve artı bir beyaz daha düşüyor saçlarımdan.

Bir yağmur yağsa şimdi diyorum

Göl olsa

Baykuşlar tüner boylu boyunca uzanan kentlere

Akbabalar yas tutar belki rüzgarını kaybetmiş yağmurlara

Ah bir yağmur yağsa

Artı bir üşüsem sabahın çocuğuna

Bir yağmur yağsa

Bir yağmur

Belki sokakların ölüme gebeliğini hatırlarım

Kuşkonmaz yemeyi yaşamdan saymadan yaşarım belki.

* İvan Vazov,” Bir Tek Işıktır Sonsuz Olan”