Arnavut uçurumunda

küskündür ağaçlar gökyüzüne

“Ağlayan ağaç” derler

Nazım’ın seksen yıllık

“Salkımsöğüt”üne

Kaldırımında

bastığı toprağı yadırgayarak

yürür zaman

satın alınamayan sokaklarında

tarihi bir soluktur insan

Dağında

asılı kalmıştır yalnız bir ay

yıldızların ne kadar

uzak olduğunu

insandan önce keşfetmiştir

o yalnız ay

Şarabında

saklıdır belki gülüşüm

dağ ve düğün şarkılarında

gümrah gibi fışkırır hüzün

eminimHayyam’a haber vermemiştir

o bağda

ayaklar altında ezilen üzüm

Ataların ruhunda

yaşamın özü deyişlerin

binlerce yaşanmışlığın özeti

bir çocuk, bir ağaç ve bir kitap

bugünden bıraktığın sade geleceğin

İnsanında zerresi yok

umudun ve düşün

belki de yanı başındadır

uzaktan fısıldanan ölüm

yok oluşunda değil gözüm

özetlenen hayatlar

bıraktı dün bize gün be gün

inadım herkesi yaralar

zaten bir testi şarap kadar

kırılgan gönlüm